w którym wykazano, że pracujące sarkomery mogą przejść do fazy „descending limb” krzywej napięcie-długość mięśnia, co oznacza, że podczas rozciągania włókien mięśnia prostego uda (co obserwuje się przy zejściu do kąta 90 stopni i poniżej), możemy wytworzyć napięcie na strukturach biernych i tym samym obserwować hipertrofię za pośrednictwem rozciągania tego mięśnia. Ponieważ jednak udział w przejawianym momencie obrotowym mięśnia prostego uda podczas przysiadu jest niewielki, w związku z tym rekrutacja jednostek motorycznych również będzie niska, a zatem nie obserwujemy dużego przerostu mięśnia prostego udowego porównywalnego z przyrostami 3 pozostałych głów, ponieważ większość wysokoprogowych MU po prostu nie ma zdolności do aktywacji (w przeciwieństwie do pozostałych głów mięśnia czworogłowego, które doświadczają zarówno czynnego, jak i biernego napięcia). To z kolei wyjaśnia, dlaczego w niektórych przypadkach podczas korzystania z protokołów przysiadu widzimy przyrost m. prostego uda, a także wyjaśnia, dlaczego z reguły jest to skrajnie nieistotne, ponieważ przy braku odpowiedniego stopnia rekrutacji jesteśmy nie jest w stanie uzyskać napięcia elementów kurczliwych w obrębie wysokoprogowych jednostek motorycznych mięśnia prostego udowego, jednak nadal możliwe jest obciążenie sprężystych segmentów tytyny ze względu na rozciąganie włókien mięśnia prostego udowego i tworzenie pasywnego napięcia. Chciałbym jednak zauważyć, że nie wszystkie protokoły badawcze wykazują obecność hipertrofii, ponieważ może się zdarzyć, że przy niskim stopniu aktywacji tylko biernego napięcia, a mianowicie obciążenia elastycznego segmentu tytyny, nie będzie wystarczającym do wytworzenia odpowiedniego bodźca (z drugiej strony przy odpowiednim stopniu aktywacji włókien można przyłożyć naprężenie do sztywnego segmentu tytyny PVEK, co pozwoli na uzyskanie większego stopnia naprężenia biernego.
Z tego powodu nie możemy rozpatrywać przysiady jako narzędzie dla hipertrofii mięśnia prostego uda. W tym celu o wiele lepszym będzie zastosowanie prostowanie stawu kolanowego w izolacji, w którym mięsień prosty udowy jest w stanie wykazać wystarczająco duży stopień rekrutacji, a tym samym wykazuje znacznie większy wzrost w porównaniu z wykonywaniem protokołów przysiadów.
